To przypuszczalnie (bo nie jestem pewien) pierwszy w j.
polskim monograficzny opis twórczości Neila Younga - kanadyjskiego gitarzysty,
kompozytora i wokalisty. Obecnie artysta ten ma już 73 lata i jest jedną legend
muzyki rockowej. W Polsce okresu PRL jego twórczość była znana jedynie
nielicznym. Jego płyty były prezentowane w Polskim Radiu jedynie sporadycznie,
a mało kto, jeżeli w ogóle była taka osoba, miał wówczas w naszym kraju jego
płyty w domu. Wynikało to oczywiście z tej prostej przyczyny, że zachodnie
płyty były w ówczesnej Polsce bardzo drogie i rzadko kto mógł sobie je kupić.
Dzisiaj jego albumy można w Polsce kupić bez problemu i to
często nawet na różnych wyprzedażach i przecenach przez co obraz ich dostępność
w przeszłości jest nieco zwichrowany. Ale nawet jak nastała w Polsce era płyt
kompaktowych w latach 90. to jego albumy w wersji CD wcale nie były takie
tanie. A przynajmniej nie były tanie jak na ówczesne polskie zarobki.
Neil Young zaczynał karierę w latach 60. XX w. i jest jakby
żywym reliktem powstałej wówczas kontrkultury hippiesowskiej. Trzeba przyznać,
że w głoszeniu jej ideałów jest niezmordowanym prorokiem, ale też nie jest
skamieliną, czego dowodem są jego różnego rodzaju wolty stylistyczne na
przestrzeni jego kariery. W okresie swej bardzo długiej kariery miał okresy
wzlotów i upadków. Jednak zawsze po upadku, czyli nagraniu kilku słabszych
płyt, udawało mu się wrócić na piedestał zarezerwowany dla najlepszych. To
ostatnie w muzyce rockowej udawało się jedynie niewielu wykonawcom.
W jego dorobku solowym (bo grał także jako członek w
supergrupach: Buffalo Springfield i Crosby, Stills, Nash and Young) najwyżej
oceniane jest kilkanaście płyt z początków jego kariery: „Neil Young” (1969),
„Everybody Knows This Is Nowhere with Crazy Horse” (1969), „After the Gold
Rush” (1970), „Harvest” (1972), „Time Fades Away” (1973), „On the Beach” (1974),
„Tonight's the Night” (1975), „Zuma with Crazy Horse” (1975).
Z jego późniejszych albumów studyjnych wysoko oceniane są
następujące płyty: Comes a Time (1978), „Freedom” (1989), „Ragged Glory”
(1990), „Mirror Ball” (1995).
Szczególne znaczenie w jego dorobku mają nagrania koncertowe
wydane m.in. na następujących albumach: „Time Fades Away” (1973), „Rust Never
Sleeps” 1979), „Live Rust” 1979), „Unplagged” (1993). Przedstawiają one Neila
Younga jako artystę nie przejmującego się konwencjami i porywającego
publiczność swymi żywiołowymi koncertowymi interpretacjami swych piosenek. Wiele
ze swych solowych płyt Neil Young nagrał z zespołem Crazy Horse, którego gra na
miała duży wpływ na całość brzmienia jego piosenek.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz