To pierwszy artykuł o amerykańskim zespole MC5 w polskiej prasie muzycznej doby PRL. Pierwotnie grupa ta działała w latach 1963-1972, a następnie dwukrotnie się reaktywowała. Jej nazwa MC5 pochodziła od skrótu Motor City Five. Uważa się go powszechnie za jeden z najważniejszych zespołów amerykańskich drugiej połowy lat 60. Grupa tworzyła muzykę będącą wściekłą mieszkanką bleus-rocka, garażowego rocka, wczesnego hard rocka i proto-punku. W swym najsłynniejszym składzie tworzyli ją: Rob Tyner (śpiew), Wayne Kramer (gitara prowadząca, śpiew wspierający), Fred "Sonic" Smith (gitara rytmiczna, śpiew wspierający), Michael Davis (gitara basowa), Dennis Thompson (perkusja). W epoce nagrała tylko trzy płyty długogrające, dwa średnio udane albumy studyjne („Back in The USA” z 1970 r. oraz „High Time” z 1971 r.) i jeden koncertowy („Kick Out The Jams” z 1969 r.). Ten ostatni był zarazem jej debiutem fonograficznym na którym grupie doskonale udało się uchwycić istotę swojej wysoce energetycznej muzyki w wersji scenicznej. Obecnie album ten uważany jest on za jedną z najważniejszych płyt w historii rocka.
W 1972 r. grupa rozpadła się z powodu problemów niektórych jej członków np. Wayne’a Kramera z narkotykami i negatywnego nastawienia do niej przemysłu muzycznego. Z kolei inny jej członek, Fred „Sonic” Smith ożenił się z młodą poetką i piosenkarką Patti Smith i po nagraniu kilku płyt z własnym mało popularnym zespołem Sonic's Rendezvous Band, wycofał się z branży muzycznej poświęcając się rodzinie. Grupa odrodziła się dopiero po latach, ale nie odzyskała już dawnej popularności. Kolejnym ciosem dla niej była przedwczesna śmierć Freda Smitha, który zmarł nagle w wieku 46 lat w 1994 r. Hołdem dla zespołu Mc5 i osobiście Freda „Sonica” Smitha było nazwanie jednego z dwóch członów nowojorskiego zespołu Sonic Youth jego przydomkiem.
