Brytyjski zespół If nigdy nie był specjalnie popularny w Polsce, bo w Polskim Radio za PRL rzadko prezentowano jego płyty. Natomiast stał się bardziej znany wśród koneserów bardziej wyrafinowanej muzyki wraz z upowszechnieniem się płyt kompaktowych w latach 90. XX w.
Grupa ta istniała w latach 1969-1975, po czym została rozwiązana, a następnie po latach na krótko się reaktywowała w latach 2015-2016.. Był to kolektyw muzyczny zarządzany przez jej producenta a zarazem kierownika artystycznego Lwa Futtermana. Sam zespół powstał w 1969 r. z inicjatywy saksofonisty i kompozytora Davida (Dave'a) Quincy'ego, saksofonisty i flecisty oraz kompozytora Richarda Edwina (Dicka) Morrisseya oraz gitarzysty Terry'ego Smitha. Po dokooptowaniu kilku dalszych muzyków grupa podpisała kontrakt z wytwornią Island Records, która potem wydawała jego płyty.
Zespół przedstawił repertuar będący ich własną wersją jazz rocka opartą na instrumentalnej wirtuozerii tworzących go muzyków. Doskonały warsztat i dobre kompozycje oraz „wstrzelenie się w czas”, bo grana przez niuch muzyka była bardzo popularna w pierwszej połowie lat 70. przyniosła grupie pewną popularność w Zachodniej Europie. W części ich kompozycje reprezentowały styl bardzo popularnego wówczas rocka progresywnego. Jazz rock w wydaniu tego zespołu był bliski ideowo i brzmieniowo tego, co potem w nieco innej wersji zaproponował na swych płytach brytyjski zespół Brand X. Innymi słowy była to muzyka jazz rockowa znacznie bardziej subtelna i bliższa rocka niż to co proponowały zespoły typowo jazzowe, np. Weather Report. Z powodu używania w jej instrumentarium fletu niektóre jej kompozycje były nieco podobne do utworów Jethro Tull, a z powodu rozbudowanych partii saksofonu można dostrzec podobieństwa jej twórczości z dokonaniami zespołu Colosseum.
Najwyżej oceniane są pierwsze cztery albumy zespołu z lat 1970-1972. Wzorem Led Zeppelin nie miały one tytułów, a były ponumerowane i ukazały się jako „If”, If 2” itp. Ale niczego nie brakowało także jego późniejszym płytom np. albumowi „Not Just Another Bunch of Pretty Face” z 1974. zawierającemu także repertuar blues-rockowy. Dopiero w latach 90. I na początku XX w. ukazały się na płytach rewelacyjne występy koncertowe grupy. Na fali uznania grupy po latach grupa reaktywowała się a nawet nagrała nowy album, ale nie odniosła nim sukcesu, bo czasy się zmieniły a z nimi upodobania publiczności.
Prezentowany tutaj tekst jest nie tylko pierwszy artykułem o tym zespole w polskiej prasie w okresie PRL, ale także chyba jedynym jaki powstał w polskiej fachowej prasie muzycznej. Przedstawia on grupę w okresie jej szczytowych możliwości artystycznych po nagraniu pierwszych płyt.
